Kinderen worden niet alleen begeleid, maar écht begrepen en gewaardeerd om wie ze zijn. (Ouder N3)

Hoe zijn jullie bij HIP terechtgekomen? 

Wij hebben voor HIP gekozen omdat mijn oudste zoon in 2020 de diagnose epilepsie kreeg. We vonden het toen belangrijk dat hij in een rustigere omgeving terecht zou komen. Een school met dertig leerlingen per klas zou niet passen, dus zochten we bewust naar kleinere groepen die voor hem comfortabeler zouden zijn.  Daarnaast is mijn jongste zoon zwaar dyslectisch. Daarom leek het ons verstandig om hem meteen ook mee te nemen in dit traject. Zo zijn we eigenlijk bij HIP terechtgekomen. De oriëntatie verliep vrij makkelijk, omdat vrienden van ons een zoon bij HIP Laren hadden zitten en in een andere kennissenkring weer iemand bij HIP Bilthoven. We hebben dus wat rondgevraagd, maar het eerste gesprek hier verliep zó prettig dat de keuze eigenlijk snel gemaakt was. Alles voelde gewoon goed.  En toen zijn we hier gestart. 

En hoe lang zitten je kinderen hier op school? 

Sinds 2020. Mijn oudste zoon zat toen in groep 7 en mijn jongste in groep 5. Vanuit daar zijn ze doorgestroomd naar de middelbare school. Die overgang verliep heel prettig. We vonden het ook beter om die stap via HIP te maken, in plaats van ineens naar een openbare school te gaan. HIP voelde gewoon goed, dus we hebben bewust voor die lijn gekozen. 

Wat gaf jullie de doorslag om voor HIP te kiezen? 

We kregen destijds een rondleiding van de directrice, Chantal. Zij liet ons de hele school zien. Toen we in de kantine kwamen, viel me op hoe uitnodigend en gezellig die was. Je zag meteen dat er ook kooklessen en ontspannende activiteiten plaatsvonden. Dat gaf een heel prettige indruk.  Daarnaast vond ik de sfeer heel laagdrempelig. De communicatie verliep soepel en fijn met de mensen die we toen ontmoetten. Dat maakte het verschil. 

Wat is de impact op jouw kinderen? Je gaf al aan dat één zoon behoorlijk dyslectisch is en de ander epilepsie heeft. Merk je dat ze sinds HIP beter meekomen in het schoolsysteem? 

Ja. Op een openbare school valt het meteen op als een kind niet lekker meedraait of een rugzakje heeft. Mijn jongste zoon werd daar bijvoorbeeld regelmatig uit de klas gehaald voor bijles. Daardoor voelde hij zich dom en werd hij erg onzeker.  Hier is dat vrij snel veranderd, omdat er echt gekeken wordt naar het kind zelf. Ze gooien niet iedereen op één hoop, maar stemmen het onderwijs af op wat een kind nodig heeft. Hoe leert hij het beste, wat werkt wel en wat niet?  Mijn oudste zoon had meer moeite in de omgang met andere kinderen. Ook dat werd hier goed opgepakt. Er werd continu aandacht besteed aan hoe hij met klasgenoten omging. Ze begeleidden dus niet alleen zijn leerproces, maar ook zijn sociale ontwikkeling. Dat heeft enorm geholpen. 

Vonden zij het lastig of juist fijn dat er zo naar hun sociale vaardigheden gekeken werd? 

In eerste instantie voelt dat misschien als bemoeienis. Maar uiteindelijk merkten ze dat het hen hielp. Mijn jongste zoon vond het minder leuk dat er zoveel op hem gelet werd – hij had misschien liever in een grote klas gezeten waar hij minder zou opvallen.  Toch zijn ze eraan gewend geraakt en ervaren ze het nu als prettig. Het was wel even wennen aan de kleinere groepen, maar ik heb dat bij geen van beiden als negatief ervaren. 

Hebben ze hier vrienden en vriendinnen? 

Ze hebben zeker leuk contact met kinderen op school. Dat er minder vaak klasgenoten mee naar huis komen om te spelen, komt denk ik vooral doordat de kinderen uit verschillende dorpen komen en dus wat meer verspreid wonen.  Maar op school zelf is er genoeg tijd om samen dingen te doen en te kletsen. 

Is hun zelfvertrouwen veranderd door dit onderwijs? 

Ja, absoluut. Ze zijn meer in zichzelf gaan geloven, omdat hun kwaliteiten meer zichtbaar worden en actief gestimuleerd worden. Als ze iets niet goed doen, wordt dat benoemd, maar als ze ergens in uitblinken, worden ze juist aangemoedigd om dat verder te ontwikkelen.  Mijn jongste voelde zich op de openbare school soms echt het “domste jongetje van de klas”. Hier is dat gevoel verdwenen, omdat er bij iedereen individueel gekeken wordt. Dat heeft zijn zelfvertrouwen enorm vergroot. 

Wat maakt HIP Onderwijs anders dan andere scholen, volgens jou? 

Op HIP word je écht gezien. Als een kind even afhaakt, wordt dat direct gesignaleerd en sturen ze meteen bij. Op reguliere scholen blijft dat vaak te lang onopgemerkt en is het lastig om later nog te corrigeren.  Wat ik ook heel belangrijk vind, is dat mijn kinderen thuiskomen en klaar zijn. Ik hoef geen ruzie te maken over huiswerk. Af en toe krijgen ze een woordenlijst of willen ze thuis nog iets bespreken, maar het is minimaal. Dat is een enorm voordeel. 

Hoe ervaren jullie het effect van dat een heel team meedenkt over de ontwikkeling van je kind? 

Het grootste verschil merk je thuis: je kind wordt echt gezien. Ze verdiepen zich in het kind als individu, met zijn eigen persoonlijkheid. Dat geeft zoveel rust. 

Heb je al veel ouders verwezen naar HIP? 

Ja, regelmatig. Mensen worden vaak enthousiast als ze ons verhaal horen. HIP haalt alles uit een kind wat erin zit, juist omdat het kleinschalig is. Het valt hier snel op wat een kind wel en niet kan. Er wordt meteen gekeken: moeten we dit op een andere manier aanbieden?  Mijn twee kinderen worden ook op verschillende manieren benaderd, omdat ze verschillend leren. In een grote klas zou daar simpelweg geen tijd voor zijn. 

Kun je iets vertellen over je oudste zoon, die nu examens gaat doen? 

Ja. Hij zit nu op de havo en mijn jongste op het vmbo-tl. Op een gegeven moment moeten ze een vakkenpakket kiezen en daarin krijgen ze veel begeleiding. Er wordt gekeken wat het beste past en hoe dat aansluit bij de toekomst.  Het mooie is: als je een vak sneller afrondt, mag je al examen doen in een eerder jaar. Mijn oudste zoon doet dit jaar al een vak in 4 havo. Zo spreidt hij zijn examens en heeft hij in 5 havo meer ruimte. Dat werkt heel prettig en geeft ook vertrouwen. 

Ik kan me voorstellen dat dit ook zijn zelfvertrouwen versterkt? 

Ja, zeker. Hij is alvast gewend aan het idee van examen doen. Doordat hij nu met één vak begint, gaat hij heel anders zijn examenjaar in: hij weet al hoe het werkt en wat hij kan verwachten. Dat vind ik een groot voordeel. 

Is er nog iets wat je graag wilt delen over jouw ervaring met HIP? 

Ik vind het vooral knap hoeveel geduld de mentoren en leerkrachten hebben. Ze werken intensief met de kinderen en kijken persoonlijk naar hun ontwikkeling. Natuurlijk zijn er soms irritaties, maar ze lossen dat altijd samen met de kinderen op.